سعدی


عضو شوید


نام کاربری
رمز عبور

:: فراموشی رمز عبور؟

عضویت سریع

نام کاربری
رمز عبور
تکرار رمز
ایمیل
کد تصویری
براي اطلاع از آپيدت شدن وبلاگ در خبرنامه وبلاگ عضو شويد تا جديدترين مطالب به ايميل شما ارسال شود



سلام به وبسایت اشعار شاعران خوش امدید

تبادل لینک هوشمند

برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان اشعار شاعران و آدرس poetry-s.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.







نام :
وب :
پیام :
2+2=:
(Refresh)

آمار مطالب

:: کل مطالب : 453
:: کل نظرات : 185

آمار کاربران

:: افراد آنلاین : 1
:: تعداد اعضا : 4

کاربران آنلاین


آمار بازدید

:: بازدید امروز : 114
:: باردید دیروز : 3
:: بازدید هفته : 617
:: بازدید ماه : 3421
:: بازدید سال : 8504
:: بازدید کلی : 2254050

RSS

Powered By
loxblog.Com

Poetry.poets

سعدی
جمعه 4 ارديبهشت 1398 ساعت 11:46 | بازدید : 83914 | نوشته ‌شده به دست hossein.zendehbodi | ( نظرات )

چنان به موی تو آشفته‌ام به بوی تو مست

------------------------------------------

چنان به موی تو آشفته‌ام به بوی تو مست

                                 که نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست

دگر به روی کسم دیده بر نمی‌باشد

                                 خلیل من همه بت‌های آزری بشکست

مجال خواب نمی‌باشدم ز دست خیال

                                 در سرای نشاید بر آشنایان بست

در قفس طلبد هر کجا گرفتاریست

                                 من از کمند تو تا زنده‌ام نخواهم جست

غلام دولت آنم که پای بند یکیست

                                 به جانبی متعلق شد از هزار برست

مطیع امر توام گر دلم بخواهی سوخت

                                 اسیر حکم توام گر تنم بخواهی خست

نماز شام قیامت به هوش بازآید

                                 کسی که خورده بود می ز بامداد الست

نگاه من به تو و دیگران به خود مشغول

                                 معاشران ز می و عارفان ز ساقی مست

اگر تو سرو خرامان ز پای ننشینی

                                 چه فتنه‌ها که بخیزد میان اهل نشست

برادران و بزرگان نصیحتم مکنید

                                 که اختیار من از دست رفت و تیر از شست

حذر کنید ز باران دیده سعدی

                                 که قطره سیل شود چون به یک دگر پیوست

خوشست نام تو بردن ولی دریغ بود

                                 در این سخن که بخواهند برد دست به

---------------------------------------------------------------------------

ز دستم بر نمی‌خیزد که یک دم بی تو بنشینم

-------------------------------------

ز دستم بر نمی‌خیزد که یک دم بی تو بنشینم

                          بجز رویت نمی‌خواهم که روی هیچ کس بینم

 من اول روز دانستم که با شیرین درافتادم

                          که چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینم

تو را من دوست می‌دارم خلاف هر که در عالم

                          اگر طعنه است در عقلم اگر رخنه است در دینم

و گر شمشیر برگیری سپر پیشت بیندازم

                          که بی شمشیر خود کشتی به ساعدهای سیمینم

برآی ای صبح مشتاقان اگر نزدیک روز آمد

                          که بگرفت این شب یلدا ملال از ماه و پروینم

ز اول هستی آوردم قفای نیستی خوردم

                          کنون امید بخشایش همی‌دارم که مسکینم

دلی چون شمع می‌باید که بر جانم ببخشاید

                          که جز وی کس نمی‌بینم که می‌سوزد به بالینم

تو همچون گل ز خندیدن لبت با هم نمی‌آید

                          روا داری که من بلبل چو بوتیمار بنشینم؟

رقیب انگشت می‌خاید که سعدی چشم بر هم نه

                          مترس ای باغبان از گل که می‌بینم نمی‌چینم

-------------------------------------------------------------------

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست

---------------------------------

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست

                                طاقت بار فراق این همه ایامم نیست

خالی از ذکر تو عضوی چه حکایت باشد

                                سر مویی به غلط در همه اندامم نیست

میل آن دانه خالم نظری بیش نبود

                                چون بدیدم ره بیرون شدن از دامم نیست

شب بر آنم که مگر روز نخواهد بودن

                                بامدادت که نبینم طمع شامم نیست

چشم از آن روز که برکردم و رویت دیدم

                                به همین دیده سر دیدن اقوامم نیست

نازنینا مکن آن جور که کافر نکند

                                ور جهودی بکنم بهره در اسلامم نیست

گو همه شهر به جنگم به درآیند و خلاف

                                من که در خلوت خاصم خبر از عامم نیست

نه به زرق آمده‌ام تا به ملامت بروم

                                لازم اگر عزت و اکرامم نیست

به خدا و به سراپای تو کز دوستیت

                                خبر از دشمن و اندیشه ز دشنامم نیست

دوستت دارم اگر لطف کنی ور نکنی

                                به دو چشم تو که چشم از تو به انعامم نیست

سعدیا نامتناسب حیوانی باشد

                                هر که گوید که دلم هست و دلارامم نیست

-----------------------------------------------------------------------

 

من اگر نظر حرام است بسی گناه دارم

 

------------------------------------------

من اگر نظر حرام است بسی گناه دارم

                               چه کنم نمی‌توانم که نظر نگاه دارم

ستم از کسی است بر من که ضرورت است بردن

                               نه قرار زخم خوردن نه مجال آه دارم

نه فراغت نشستن نه شکیب رخت بستن

                               نه مقام ایستادن نه گریزگاه دارم

نه اگر همی‌نشینم نظری کند به رحمت

                               نه اگر همی‌گریزم دگری پناه دارم

بسم از قبول عامی و صلاح نیک نامی

                               چو به ترک سر بگفتم چه غم از کلاه دارم

تن من فدای جانت سر بنده وآستانت

                               چه مرا به از گدایی چو تو پادشاه دارم

چو تو را بدین شگرفی قدم صلاح باش

                               نه مروت است اگر من نظر تباه دارم

چه شب است یا رب امشب که ستاره‌ای برآمد

                               که دگر نه عشق خورشید و نه مهر ماه دارم

مکنید دردمندان گله از شب جدایی

                               که من این صباح روشن ز شب سیاه دارم

که نه روی خوب دیدن گنه است پیش سعدی

                               تو گمان نیک بردی که من این گناه دارم

-------------------------------------------------------------------

 

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست

 

-----------------------------------------

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست

                                   طاقت بار فراق این همه ایامم نیست

خالی از ذکر تو عضوی چه حکایت باشد

                                   سر مویی به غلط در همه اندامم نیست

گو همه شهر به جنگم به درآیند و خلاف

                                   من که در خلوت خاصم خبر از عامم نیست

به خدا و به سراپای تو کز دوستیت

                                   خبر از دشمن و اندیشه ز دشنامم نیست

دوستت دارم اگر لطف کنی ور نکنی

                                   به دو چشم تو که چشم از تو به انعامم نیست

-----------------------------------------------------------------------------

 

این مطرب از کجاست که برگفت نام دوست

 

--------------------------------------------

این مطرب از کجاست که برگفت نام دوست

                                         تا جان و جامه بذل کنم بر پیام دوست

دل زنده می‌شود به امید وفای یار

                                         جان رقص می‌کند به سماع کلام دوست

تا نفخ صور بازنیاید به خویشتن

                                         هرک اوفتاد مست محبت ز جام دوست

من بعد از این اگر به دیاری سفر کنم

                                         هیچ ارمغانیی نبرم جز سلام دوست

رنجور عشق به نشود جز به بوی یار

                                         ور رفتنیست جان ندهد جز به نام دوست

وقتی امیر مملکت خویش بودمی

                                         اکنون به اختیار و ارادت غلام دوست

گر دوست را به دیگری از من فراغتست

                                         من دیگری ندارم قایم مقام دوست

بالای بام دوست چو نتوان نهاد پای

                                         هم چاره آن که سر بنهی زیر بام دوست

درویش را که نام برد پیش پادشاه

                                         هیهات از افتقار من و احتشام دوست

گر کام دوست کشتن سعدیست باک نیست

                                         اینم حیات بس که بمیرم به کام دوست

 

----------------------------------------------------------------------------

 

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست

                                     یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست

به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس

                                     که به هر حلقه موییت گرفتاری هست

گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست

                                     در و دیوار گواهی بدهد کاری هست

هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید

                                     تا ندیدست تو را بر منش انکاری هست

صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم

                                     همه دانند که در صحبت گل خاری هست

نه من خام طمع عشق تو می‌ورزم و بس

                                     که چو من سوخته در خیل تو بسیاری هست

باد خاکی ز مقام تو بیاورد و ببرد

                                     آب هر طیب که در کلبه عطاری هست

من چه در پای تو ریزم که پسند تو بود

                                     جان و سر را نتوان گفت که مقداری هست

من از این دلق مرقع به درآیم روزی

                                     تاهمه خلق بدانند که زناری هست

همه را هست همین داغ محبت که مراست

                                     که نه مستم من و در دور تو هشیاری هست

عشق سعدی نه حدیثیست که پنهان ماند

                                     داستانیست که بر هر سر بازاری هست

-------------------------------------------------------------------------------

 

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

 

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

                            عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم

                            باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

                            ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی

آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان

                            که دل اهل نظر برد که سریست خدایی

پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند

                            تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان

                            این توانم که بیایم سر کویت به گدایی

عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت

                            همه سهلست تحمل نکنم بار جدایی

روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا

                            در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

                            چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن

                            تا که همسایه نداند که تو در خانه مایی

کشتن شمع چه حاجت بود از بیم رقیبان

                            پرتو روی تو گوید که تو در خانه ی مایی

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد

                            که بدانست که دربند تو خوشتر که رهایی

خلق گویند برو دل به هوای دگری ده

                            نکنم خاصه در ایام اتابک دو هوایی

----------------------------------------------------------------------

 

من از آن روز که در بند توام آزادم

 

من از آن روز که در بند توام آزادم

                       پادشاهم که به دست تو اسیر افتادم

همه غم‌های جهان هیچ اثر می‌نکند

                       در من از بس که به دیدار عزیزت شادم

خرم آن روز که جان می‌رود اندر طلبت

                       تا بیایند عزیزان به مبارک‌بادم

من که در هیچ مقامی نزدم خیمه‌ی اُنس

                       پیش تو رَخت بیفکندم و دل بنهادم

دانی از دولت وصلت چه طلب دارم؟ هیچ!

                       یاد تو مصلحت خویش ببرد از یادم

به وفای تو کزآن روز که دلبند منی

                       دل نبستم به وفای کس و در نگشادم

تا خیال قد و بالای تو در فکر منست

                       گر خلایق همه سَروَند، چو سرو آزادم

به سخن راست نیاید که چه شیرین سخنی

                       وین عجبتر که تو شیرینی و من فرهادم

دستگاهی نه که در پای تو ریزم چون خاک

                       حاصل آنست که چون طبل تهی پربادم

می‌نماید که جفایِ فَلَک از دامنِ من

                       دستْ کوته نکند تا نَکَند بنیادم

ظاهر آنست که با سابقه‌ی حُکم اَزَل

                       جَهد سودی نکند، تن به قضا دردادم

ور تحمل نکنم جور زمان را چه کنم؟

                       داوری نیست که از وی بستاند دادم

دلم از صحبت شیراز به کلی بگرفت

                       وقت آنست که پُرسی خبر از بغدادم

هیچ شک نیست که فریاد من آن جا برسد

                       عجب ار صاحب دیوان نرسد فریادم

سعدیا! حب وطن گر چه حدیثیست صحیح

                       نتوان مُرد به سختی که من این جا زادم

 ------------------------------------------------------------------------

 

هزار عهد بکردم....

هزار عهد بکردم که گرد عشق نگردم

                                   همی‌برابرم آید خیال روی تو هر دم

نخواستم که بگویم حدیث عشق و چه حاجت

                                   که آب دیده سرخم بگفت و چهره زردم

به گلبنی برسیدم مجال صبر ندیدم

                                   گلی تمام نچیدم هزار خار بخوردم

بساط عمر مرا گو فرونورد زمانه

                                   که من حکایت دیدار دوست درننوردم

هر آن کسم که نصیحت همی‌کند به صبوری

                                   به هرزه باد هوا می‌دمد بر آهن سردم

به چشم‌های تو دانم که تا ز چشم برفتی

                                   به چشم عشق و ارادت نظر به هیچ نکردم

نه روز می‌بشمردم در انتظار جمالت

                                   که روز هجر تو را خود ز عمر می‌نشمردم

چه دشمنی که نکردی چنان که خوی تو باشد

                                   به دوستی که شکایت به هیچ دوست نبردم

من از کمند تو اول چو وحش می‌برمیدم

                                   کنون که انس گرفتم به تیغ بازنگردم

تو را که گفت که سعدی نه مرد عشق تو باشد

                                   گر از وفات بگردم درست شد که نه مردم

-------------------------------------------------------------------------

 




:: برچسب‌ها: شعر سعدی , اشعار سعدی , شعر , سعدی ,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
مطالب مرتبط با این پست
می توانید دیدگاه خود را بنویسید


نام
آدرس ایمیل
وب سایت/بلاگ
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

آپلود عکس دلخواه: